Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019





"Η ΚΡΗΝΗ της ΑΡΧΑΙΑΣ ΦΙΓΑΛΕΙΑΣ"

Κατ’ Ιούνιον του 1927 οι κάτοικοι του επί της θέσεως της αρχαίας Φιγαλείας κειμένου χωρίου Παύλιτσα σκάπτοντες προς τα ΝΑ. του χωρίου αύλακα προς διοχέτευσιν των υδάτων πηγής τίνος αναβρυούσης εν θέσει Ντουνα απεκάλυψαν απροσδοκήτως τμήμα αρχαίου κτιρίου ανήκοντος εις την κάτωθι περιγραφομένην κρήνην. Εμποδισθείσης της περαιτέρω εργασίας των χωρικών ειδοποιήθη σχετικώς το Υπουργείον της Παιδείας, όπερ ανέθεσε την περαιτέρω αποκάλυψιν και μελέτην της κρήνης εις τον γράφοντα και τον έφορον των αρχαιοτήτων κ. Θ. Καραχάλιον. Τα πορίσματα της κατ’ Οκτώβριον του αυτού έτους ενεργηθείσης τελειωτικής σκαψής της κρήνης εκτίθενται εν τη παρούση μελέτη...
Η κρήνη είναι κατεσκευασμένη έξω του περιβάλλοντος την πόλιν τείχους κατά την βάσιν πετρώδους κλιτύος βλεπούσης προς ΝΑ. και καταληγούσης εις αβαθές τι ρεύμα, όπερ δύναται ίσως να ταυτισθή προς παραπόταμον της υπό του Παυσανίου (Δ,24) μνημονευόμενης Νέδας. Δεδομένου δ' ότι συχνάκις κρήναι κατεσκευάζοντο παρά τας εισόδους των πόλεων δεν είναι απίθανον να υπήρχε εις το γειτνιάζον τη ημετέρα κρήνη και κατεστραμμένον νυν τμήμα του τείχους της Φιγαλείας πύλη τις ανάλογος προς την κατά την Β. πλευράν του περιβόλου της πόλεως σωζομένην.

Ως παρατηρεί τις εκ της παρατιθέμενης κατόψεως (εικ.2) ο όπισθεν του οικοδομήματος της κρήνης ημίβραχος διατέμνεται δι’ αυλακών, δι’ ών τελείται η μάστευσις του ύδατος. Αι αύλακες αυταί διατεταγμέναι εν σχήματι τραπεζίου έχουσι πλάτος και ύψος τοιούτον, ώστε να είναι οπωσδήποτε εφικτή η εντός αυτών κυκλοφορία ενός ατόμου. Όπου όμως το ύψος του βράχου ήτο μικρόν και δεν επέτρεπε την εντός του ίδιου πετρώματος λάξευσιν της οροφής των εκαλύπτοντο αι αύλακες διά προσθέτων πλακών οριζοντίως επί των τοιχωμάτων τεθειμένων (εικ.3).
Το ύδωρ συλλεγόμενον διά των μαστευτηρίων αυλάκων εφέρετο δι’ αυτών προς ορθογώνιον
συλλεκτήριον δεξαμενήν, εισρέον εις αυτήν διά δύο απλών ορθογωνίων οπών παρά τας εσωτερικός γωνίας του ορθογωνίου ευρισκομένων (εικ.1). H δεξαμενή, διαστάσεων 3.60X 1.33μ., έχει τον πυθμένα αυτής πλακόστρωτον και εις βάθος από μεν του επιπέδου εισροής του ύδατος 1.00μ. Από δε του εδάφους της προ της κρήνης πλατείας 0.68μ. (εικ.3).
Τα τοιχώματα αυτής μέχρι μεν του επιπέδου εισροής του ύδατος είναι πάντα διά μεγάλων λιθοπλίνθων (Quader) κατεσκευασμένα άνωθεν όμως του ειρημενού επιπέδου αι μεν δύο στεναί πλευραί του ορθογωνίου και η μακρά οπισθία συνεχίζονται δι’ ωραίας ψευδισοδόμου τοιχοποιίας (εικ.1 και 4) δι’ ης μορφούται το κτίριον της κρήνης και άμα συγκρατούνται τα χώματα της όπισθεν κλιτύος, η δε εμπρόσθια μακρά πλευρά αντί τοίχου έφερεν ανοικτήν στοάν, ης διετηρήθη κατά χώραν o 0.31 στενός και 0.185 υψηλός στυλοβάτης φέρων εκ του αυτού λίθου λαξευμένους ταπεινότατους (0.01) σφονδύλους διαμέτρου 0.31, σαφώς παρέχοντας τας θέσεις των δύο κιόνων της στοάς (μεταξόνιον 1.33) (εικ.5).
Τας προς τους κίονας τούτους αντιστοιχούσας παραστάδας εσχημάτιζον τα άκρα των τοίχων των στενών πλευρών του ορθογωνίου. Και εκ μεν των τοίχων του κτιρίου, ων το πάχος είναι 0.40, διετηρήθησαν κατά μεν το δυτικόν ήμισυ της κρήνης τέσσαρες στρώσεις εναλλάξ χαμηλαί (0.225) και υψηλαί (0.80) κατά δε το ανατολικόν τρείς (εικ.4). Εκ δε των κιόνων της στοάς, οίτινες ήσαν ασφαλώς αρράβδωτοι5, ουδέν δυστυχώς ανευρέθη τεμάχιον. Επί της άνω επιφάνειας του στυλοβάτου, ήτις ευρίσκεται εις το αυτό οριζόντιον επίπεδον έφ’ ου και ο πυθμήν των οπών εισροής, υπάρχουσι λαξευμέναι εγκαρσίως τρεις μικραί ημικυκλικαί αύλακες, μια εν τω μέσω και δύο παρά τας γωνίας διαμέτρου 0.10 και βάθους 0.09.
Αι αύλακες αυταί εχρησίμευον προς εκροήν των εκχειλίζοντων υδάτων της δεξαμενής. Η περιγραφείσα διάταξις εμφανίζει την ημετέραν κρήνην υπό τον σύνθετον τύπον αρυκρήνης (Schöpfbrunnen) άμα και ροοκρήνης (Laufbrunnen)· διότι αφ' ενός μεν ηδύνατό τις πλησιάζων εις τον στυλοβάτην να ρίψη εντός της δεξαμενής την υδρίαν προς πλήρωσιν, αφ' ετέρου δ' όμως και δια των αυλακών, αίτινες κείνται κατά 0.32 υψηλότερον του εξωτερικού δαπέδου ηδύνατο κλίνων κατά τι το αγγείον να επιτύχη την πλήρωσιν αυτού.
Προς προστασίαν του τε ύδατος και των πελατών της κρήνης από του ήλιου και των ατμοσφαιρικών μεταβολών κατεσκευάσθη εις απόστασιν 1.30μ. προ της στοάς δεύτερα ανοικτή στοά εκ τεσσάρων κιόνων απαρτιζόμενη, ων οι μεν δύο μέσοι ανταποκρίνονται προς τους δύο εσωτερικούς κίονας οι δε δύο άκροι προς τας παραστάδας (εικ.2). Ως δε της εσωτερικής ούτω και της εξωτερικής στοάς διετηρήθη κατά χώραν ο στυλοβάτης κείμενος κατά 0.475 χαμηλότερον του εσωτερικού και υψούμενος κατά 0.01 υπεράνω της μεταξύ των δύο κιονοστοιχιών πλακοστρώσεως6. Επί του στυλοβάτου δε τούτου διετηρήθησαν, εκ του αυτού μετά των λίθων τεμαχίου ειργασμένοι, όμοιοι το ύψος προς τους της εσωτερικής κιονοστοιχίας σφονδυλίσκοι διαμέτρου όμως κατά τι μεγαλυτέρας (0.34) ως απαιτεί το λόγω της χαμηλοτέρας θέσεως του εξωτερικού στυλοβάτου μεγαλύτερον ύψος των εξωτερικών κιόνων.
Ευτυχώς της εξωτερικής κιονοστοιχίας, ήτις εσχημάτιζε και την πρόσοψιν της κρήνης, διετηρήθη τεμάχιον δωρικού μαρμάρινου κιονοκράνου (εικ. 6) μετ’ άβακος πλευράς 0.41 και ύψους 0.067 και εχίνου σχήματος τετάρτου κύκλου φέροντος κάτωθεν αντί ιμάντων απλήν απόθεσιν, δι’ ης ενούται προς το αρράβδωτον αυτού υποτραχήλιον. Επί της κάτω επιφάνειας του υποτραχηλίου τούτου διετηρήθη ο γόμφος, όστις παρέχει εις ημάς το μήκος 0.32 της άνω διαμέτρου του κίονος ανταποκρινόμενον δι’ ελαφράς μειώσεως προς την επί του στυλοβάτου μετρουμένην κάτω διάμετρον 0.34. Πλην δε του κιονοκράνου ευρέθησαν κατά την ανασκαφήν και δύο σφηνοειδή τεμάχια (εικ.7), άτινα, ως εκ του σχήματος αυτών ασφαλώς συμπεραίνομεν, ανήκον εις το τύμπανον του αετώματος, δι’ ου εστέφετο η πρόσοψις της κρήνης.

Η κλίσις των τεμαχίων είναι 1:5.27, η εμπρόσθια επιφάνειά των είναι λεία, το δε μικρόν (0.30) πάχος των ανταποκρίνεται πλήρως προς το ελαφρόν αέτωμα του μικρού της κρήνης κτιρίου. Δυστυχώς δεν ανευρέθη τεμάχιον τι του επιστυλίου και του γείσου, άτινα μετά του επικράνου των παραστάδων συνεπληρώθησαν φανταστικώς εν τη παρατιθεμένη προοπτική αναπαραστάσει του μνημείου (εικ.8), εν τη οποία, στηριζόμενος εις παρόμοιας φύσεως και εποχής έργα, κατήργησα την εκ τριγλύφων ζωφόρον, στηρίξας το γείσον απ’ ευθείας επί του επιστυλίου.
 Δεξιά και αριστερά του κεντρικού κτιρίου της κρήνης απεκαλύφθησαν συνεχόμενα προς τας παραστάδας αναλήμματα, ων το προς δυσμάς κάμπτεται εις απόστασιν 1.52 προς ορθήν γωνίαν συνεχιζόμενον προς νότον και σχηματίζον το δυτικόν όριον της προ της κρήνης πλακόστρωτου πλατείας, ήτις προς ανατολάς έμενεν ανοικτή χάριν της άνετου προσπελάσεως. Αναφέρομεν εν τέλει ότι δεξά και αριστερά της εξωτερικής στοάς της κρήνης απεκαλύφθησαν και πύελοι λαξευμέναι εντός μεγάλων πωρολίθων προφανώς χρησιμεύουσαι ως πίστρα δια ζώα.
Εν συγκρίσει προς τας μέχρι τούδε γνωστάς αρκαδικάς κρήνας -Λυκαίου, Λυκοσούρας, Λουσών, Στυμφάλου - η κρήνη της Φιγαλείας παρουσιάζεται κατά πολύ μνημειωδεστέρα λόγω της διπλής κιονοστοιχίας, ήτις σχηματίζει την πρόσοψίν της υπολείπεται όμως εις μεγαλοπρέπειαν και εις κλίμακα ετέρων κρηνών της αρχαϊκής και κλασσικής περιόδου -Αθηνών, Κορίνθου, Ρόδου και άλλων.
Ως προς τον τύπον της κατόψεως αυτής η κρήνη της Φιγαλείας πλησιάζει τον υπό στοιχείον Ζ του υπ' εμού δημοσιευθέντος καταλόγου των επί αγγείων παριστωμένων κρηνών, με ταύτην την διαφοράν, ότι ενταύθα η εξωτερική κιονοστοιχία είναι ελευθέρα και ουχί εν παραστάσι.
Τον χρόνον της κατασκευής της εξεταζομένη κρήνης συνάγομεν:
α) Εκ του ψευδισοδόμου συστήματος τοιχοδομίας της όπερ, ως γνωστόν, είναι εν μεγάλη χρήσει κατά τους ελληνιστικούς χρόνους.
β) Εκ του σχήματος Π (πει) των συνδεόντων τους λίθους συνδέσμων, χρησιμοποιουμένου εν Αρκαδία από του τέλους του -4ου αιώνος και τέλος
γ) Εκ της μορφής του ευρεθέντος κιονοκράνου, ιδιαζούσης εις ελληνιστικών χρόνων δευτερεύοντα έργα. Κατά ταύτα η κρήνη της Φιγαλείας είναι πιθανώτατα έργον του τέλους του -4ου ή του -3ου αιώνος.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ K. ΟΡΛΑΝΔΟΣ
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ 1927 -28




Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

7ος Επικούριος Δρόμος 2016 - «ΙΑΘΗΜΕΝ» ......
 Ένα θεσμοθετημένο δρομικό γεγονός στην καρδιά ιστορικών και μυθικών γεωσημείων. Από τον Ναό του Επικουρίου Απόλλωνα, ψηλά στις Βάσσες και στο ιερόν όρος των Φιγαλέων, το Κωτύλιο, μέχρι κάτω στην Αρχαία Κρήνη της Φιγαλείας. Πρώτο καταλογογραφημένο μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO το 1986 για τη χώρα μας ο θρυλικός ναός, με τις Αμαζονομαχίες και τις Κενταυρομαχίες να πρωταγωνιστούν στη ζωφόρο, αλλά να εκτίθενται ξεδιάντροπα στο Βρετανικό Μουσείο από τους επιφανείς διαχρονικούς αρχαιοκάπηλους… Ένα αθλητικό γεγονός σε ονειρικό περιβάλλον, ενεργειακά ζηλευτό με το Λύκαιον Όρος αντίπερα και τη νύμφη Νέδα, κόρη του Ωκεανού και τροφό του Διός, να μετενσαρκώνεται σήμερα σε ποταμό με ονομαστούς μαιανδρισμούς και υδρόεντα φαράγγια. Εκεί που για να επαναπατρισθούν οι εκδιωχθέντες από τους Λακεδαιμονίους Φιγαλείς, σύμφωνα με τον Δελφικό χρησμό έπρεπε να συγκροτηθεί πολεμικό τμήμα εκατό επιλέκτων εθελοντών πολεμιστών. Υπερπροσφορά θυσίας και η Φιγάλεια ξαναέγινε τρανή, ώστε στην αρχαία αγορά να δεσπόζει αργότερα ένας ανδριάντας. Αυτός του Αραχίωνα, ήρωα της Αρχαίας Φιγάλειας με τρεις Ολυμπιακές νίκες στο Παγκράτιο και την Πάλη! Ο Επικούριος Δρόμος, ένας αγώνας 14 χιλιόμετρων ταυτίζεται σε τμήμα του με την «Ιερά Οδό» των Φιγαλέων και οι 150 και πλέον σύγχρονοι δρομείς ταυτίσθηκαν με τους νέους της αρχαιότητας, που έτρεξαν στην πόλη τους για να φέρουν καλά νέα, αφού ο Απόλλωνας αποδείχθηκε και πάλι Επικούριος, δηλαδή αρωγός και ο θανατηφόρος λοιμός που έπληξε την περιοχή εξαφανίστηκε… Υπερβατικός ο συμβολισμός και όσοι κατέφθασαν στην αειφόρο πηγή αναφώνησαν: «ΙΑΘΗΜΕΝ»! Αφού η ενεργητική διαβίωση στο «τριεθνές» Ηλείας, Αρκαδίας και Μεσσηνίας, θεραπεύει έστω και πρόσκαιρα, εκτοξεύει την εξωστρέφεια και διαχέει την ευδιαθεσία… 

Directed by Kristian Tsantoulas 
Filming by Kristian Tsantoulas
 Aerial Filming by Kristian Tsantoulas 
Editing by Kristian Tsantoulas

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Ολυμπιονίκης Αρραχίων




 Κούρος Αρραχίων
Άποψη του σωζόμενου κορμού του κούρου

Κορμός αρχαϊκού κούρου, που απεικονίζει το μεγάλο παγκρατιαστή Αρραχίωνα από τη Φιγάλεια, νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 572 και του 568 π.Χ. Το άγαλμα είναι συγκολλημένο από δύο τεμάχια, ενώ λείπουν το κεφάλι, οι βραχίονες και τα πόδια. Στο στέρνο του σώζεται η επιγραφή ----ΑΛΙΑΔ. Ο Αρραχίων έμεινε ξακουστός στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, επειδή στην Ολυμπιάδα του 564 π.Χ., που λάμβανε και πάλι μέρος, πέθανε από λαβή του αντιπάλου του. Όμως, επειδή ο αντίπαλός του είχε ήδη παραδεχθεί την ήττα του, οι Ελλανοδίκες ανακήρυξαν νικητή τον Αρραχίωνα, αν και ήταν νεκρός. Ανδριάντας του άτυχου αθλητή είχε στηθεί και στη γενέτειρά του Φιγάλεια, πόλη της αρχαίας Αρκαδίας.

>>>  Μόνιμη έκθεση τουΜουσείου της Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αρχαιότητας (στην Αρχαία Ολυμπία)




Στοιχεία εκθέματος

Χρονολόγηση:   Αρχαϊκή περίοδος, 570-560 π.χ.

Τόπος Εύρεσης:   Φιγάλεια

Διαστάσεις:   ύψος: 1,045 μ.

Υλικό:   Μάρμαρο

Αριθμός Ευρετηρίου:   Λ 257

Copyright:  Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού





  Άποψη του ανώτερου τμήματος του κούρου




..................................................................................................................................................................





Το άνοιγμα των Ολυμπιακών αγώνων άρχιζε με αρματοδρομία τεσσάρων αλόγων.













             

          Π ά λ η



Μίλων του Κρότωνος
Ο πιο φημισμένος Ολυμπιονίκης στην πάλη ήταν ο Μίλων από τον Κρότωνα της Ιταλίας, με έξι νίκες (540/532/528/524/520/516 π.Χ.). Ήταν μαθητής του φιλοσόφου Πυθαγόρα. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που αναφέρονται στην υπερφυσική δύναμη του Μίλωνα, την οποία απέκτησε σηκώνοντας κάθε μέρα ένα μοσχάρι, μέχρις ότου έγινε ταύρος. Λέγεται ότι σήκωσε ένα ταύρο στους ώμους του, τον οποίον αφού περιέφερε δύο γύρους στο στάδιο της Ολυμπίας, αργότερα τον έσφαξε και τον έφαγε μόνος του. Ήταν τέτοια η δύναμη του, που μπορούσε να ξεριζώσει τον κορμό ενός δένδρου.
Κανένας δεν μπορούσε να λυγίσει τα δάκτυλα του τεντωμένου χεριού του. Συνήθιζε να κρατάει στην χούφτα του ένα ρόδι και ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να του το πάρουν, πάντα στο τέλος το ρόδι παρέμενε άθικτο. Ήταν πολύ εύκολο γι' αυτόν να λυγίσει ένα χάλκινο νόμισμα μεταξύ του δείκτη και αντίχειρα. Όταν έγινε Ολυμπιονίκης και του έκαναν το άγαλμα του στην Ολυμπία, το σήκωσε και το τοποθέτησε στην βάση του, αν και ζύγιζε γύρω στα χίλια κιλά.
Το τέλος του ήταν τραγικό. Μια μέρα που βρισκόταν στην εξοχή, πλησίον του Κρότωνα, είδε ένα κορμό δένδρου με σιδερένιες σφήνες καρφωμένες επάνω του. Όταν ο Μίλων προσπάθησε να τις βγάλει, τα χέρια του πιάστηκαν ανάμεσα τους και δεν μπορούσε να τα ελευθερώσει. Χωρίς καμία βοήθεια παρέμεινε εκεί, ώσπου τον κατασπάραξαν οι λύκοι.


    Π α γ κ ρ ά τ ι ο

              
>> Αρραχίων της Φιγαλίας
Ένα ηρωικό και συγχρόνως τραγικό γεγονός έλαβε μέρος στην Ολυμπία το 564 π.Χ., όταν ο παγκρατιαστής Αρραχίων από την Φιγαλία πέθανε κατά την διάρκεια του αγώνος. Ο Αρραχίων βρισκόμενος σε δύσκολη θέση, όταν ο αντίπαλος του τον έπιασε με λαβή από τον λαιμό, κατόρθωσε να τον κάνει να παραιτηθεί (ο αντίπαλος ύψωσε το χέρι του), στρίβοντας το πόδι του, ενώ ο ίδιος πέθαινε. Αν και νεκρός, ο Αρραχίων ανακηρύχθηκε νικητής. Κέρδισε σε τρεις συνεχείς Ολυμπιάδες (572/568/564 π.Χ.).

Θεαγένης της Θάσου
Ο Θεαγένης της Θάσου ήταν ένας από τους πιο φημισμένους παγκρατιαστές. Ήταν γιος ιερέως και όταν ήταν εννέα ετών, έκλεψε το μπρούτζινο άγαλμα ενός θεού και το μετέφερε στο σπίτι του. Όταν οι κάτοικοι της Θάσου το έμαθαν, ήθελαν να τιμωρήσουν το παιδί με θάνατο. Ευτυχώς για τον Θεαγένη, ένας από τους γέροντες της Θάσου πήρε την απόφαση, ότι η μόνη σωστή τιμωρία για το παιδί ήταν να μεταφέρει το άγαλμα πίσω στην βάση του.
Ο Θεαγένης νίκησε δυο φορές στην Ολυμπία, στην πυγμαχία το 480 π.Χ. και στο παγκράτιο το 476 π.Χ., καθώς και πολλές άλλες νίκες στα Πύθια, κλπ. Μετά τον θάνατο του, οι κάτοικοι της Θάσου του έκαναν άγαλμα και λέγεται ότι κάποιος που δεν μπορούσε να τον νικήσει εν ζωή, κτυπούσε το άγαλμα του κάθε βράδυ. Ένα βράδυ το άγαλμα έπεσε από την βάση του και τον σκότωσε. Οι κάτοικοι της Θάσου τότε αναγκασμένοι από τον νόμο, το πήραν και το πέταξαν στην θάλασσα.
Μετά από αυτό το γεγονός έπεσε ανυδρία στην Θάσο και ζητώντας την βοήθεια του μαντείου των Δελφών, έλαβαν τον χρησμό να φέρουν πίσω όλους τους εξόριστους. Οι κάτοικοι υπάκουσαν, αλλά η ανυδρία συνεχίζονταν και ζήτησαν την βοήθεια του μαντείου για δεύτερη φορά. Οι Δελφοί τότε τους είπαν, ότι ξέχασαν τον Θεαγένη. Όταν ψαράδες έπιασαν στα δίκτυα τους το άγαλμα και το έφεραν στην Θάσο, η ανυδρία σταμάτησε. Κατά την διάρκεια της μακράς αθλητικής σταδιοδρομίας του, ο Θεαγένης κέρδισε 1300 έπαθλα.

Πολυδάμας της Θεσσαλίας
Ο Πολυδάμας, από την Σκοτούσα της Θεσσαλίας, ήταν ένας από τους πιο φημισμένους Ολυμπιονίκες (408 π.Χ.). Λέγεται ότι, σαν τον Ηρακλή, σκότωσε με τα χέρια του ένα λιοντάρι. Σύμφωνα με μια άλλη ιστορία, έπιασε τα πόδια ενός μαινόμενου ταύρου, ο οποίος στο τέλος κατάφερε να ξεφύγει, αφήνοντας την οπλή του ποδιού του στα χέρια του Πολυδάμα.
Ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος, ο οποίος έμαθε για τα ανδραγαθήματα του Πολυδάμα, έστειλε απεσταλμένους με δώρα, και τον έπεισαν να πάει στα Σούσα. Μια μέρα ο Δαρείος έφερε τρεις από τους καλύτερους παλαιστές της Περσίας, για να μαχηθούν συγχρόνως με τον Πολυδάμα. Μετά από σύντομη μάχη, ο Πολυδάμας σκότωσε δύο από αυτούς, ενώ ο τρίτος τράπηκε σε φυγή.
Ο Πολυδάμας βρήκε τραγικό τέλος, όταν προσπάθησε να συγκρατήσει την σκεπή ενός σπηλαίου, στο οποίο βρισκόταν με φίλους του.

Σώστρατος της Σικυώνος
Σώστρατος ο παγκρατιαστής, ο επονομαζόμενος Ακροχερσίτης (ακραίε χείρες), από το ανορθόδοξο στυλ που χρησιμοποιούσε. Έπιανε τον αντίπαλο του από τα δάκτυλα, τα λύγιζε και δεν τα άφηνε, μέχρις ότου ο αντίπαλος του παραδοθεί.
Κέρδισε σε τρεις συνεχείς Ολυμπιακούς αγώνες (364/360/356 π.Χ.), καθώς η επιγραφή στο άγαλμα του στην Ολυμπία αναφέρει. Εκτός της Ολυμπίας, κέρδισε δώδεκα νίκες συνολικά στην Νεμέα και τα Ίσθμια και δύο στα Πύθια. Υπήρχε επίσης άγαλμα του στους Δελφούς.

Νομίσματα της Σικυώνος από το 320 π.Χ., τον απεικονίζουν.


             

  Π υ γ μ α χ ί α


Γλαύκος της Καρύστου
Ο Γλαύκος από την Κάρυστο, ο οποίος νίκησε στον αγώνα πυγμαχίας στην Ολυμπία το 520 π.Χ., ήταν γιος του γεωργού Δήμυλου, ο οποίος είχε δει τον γιο του να χρησιμοποιεί το χέρι του σαν σφυρί, για να βάλει το υνί στο αλέτρι.
Ο Γλαύκος προπονήθηκε για λίγο διάστημα πυγμάχος και πήγε στην Ολυμπία. Κατά την διάρκεια του αγώνος, χτυπήθηκε άσχημα από τον πεπειραμένο αντίπαλο του. Ο πατέρας του, ο οποίος παρακολουθούσε τον αγώνα από κοντά, βλέποντας τον γιο του σε άσχημη κατάσταση, του φώναξε: "γιε μου, δώσε την γροθιά του αρότρου". Ο Γλαύκος συγκεντρώνοντας όλη την δύναμη που του απέμενε, χρησιμοποιώντας το χέρι του σαν σφυρί, χτύπησε τον αντίπαλο του, ο οποίος έπεσε στο έδαφος αναίσθητος.
Όταν ο Γλαύκος πέθανε, τον έθαψαν σε ένα μικρό νησί κοντά στην Κάρυστο, που σήμερα έχει το όνομα, νησί του Γλαύκου.

Διαγόρας της Ρόδου
Ο πυγμάχος Διαγόρας της Ρόδου (464 π.Χ.) ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια και κατά την διάρκεια της ζωής του, ήταν γνωστός σε όλη την Ελλάδα, ως το καλύτερο παράδειγμα αθλητού.
Η τεχνική του ήταν μοναδική. Δεν προσπαθούσε να αποφύγει τα κτυπήματα του αντιπάλου του και πάντοτε τηρούσε σχολαστικά τους κανόνες της πυγμαχίας.
Οι γιοι του έγιναν επίσης Ολυμπιονίκες και ήταν τυχερός να τους δει να κερδίζουν, ο ένας στην πυγμαχία και ο άλλος στο παγκράτιο. Μετά το επίτευγμα τους, οι γεμάτοι χαρά γιοι του Διαγόρα, στεφάνωσαν τον πατέρα τους με κλαδιά ελιάς και τον περιέφεραν στο στάδιο, επάνω στους ώμους τους. Ολόκληρο το στάδιο τους χειροκροτούσε και τους επευφήμιζε και όταν κάποιος του είπε να πεθάνει εκείνη την στιγμή, ο Διαγόρας άφησε το κεφάλι του να πέσει και πέθανε ακαριαία, στους ώμους των παιδιών του. Ο νεώτερος γιος του Διαγόρα, Δωριεύς, έγινε ένας ικανός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης και όταν συνελήφθη από τους Αθηναίους στον πόλεμο, τον άφησαν αμέσως ελεύθερο. Ο εγγονός του Διαγόρα, έγινε επίσης Ολυμπιονίκης.
Ο Διαγόρας κέρδισε επίσης τέσσαρες φορές στα Ίσθμια και δύο φορές στα Νέμεια, ο δε Πίνδαρος στις ωδές του τον περιγράφει σαν δίκαιο μαχητή και γίγαντα σαν άνθρωπο.

Μελαγκόμας της Καρίας
Ο πυγμάχος Μελαγκόμας της Καρίας, ο οποίος έγινε Ολυμπιονίκης το 49 μ.Χ., ήταν γνωστός σε όλη την Ελλάδα για τον ανορθόδοξο τρόπο της τεχνικής του στην πυγμαχία και για το εξαιρετικά ωραίο σώμα του και αρρενωπό πρόσωπο του. Είχε μεγάλη αντοχή, μπορούσε να παλεύει όλη την ημέρα χωρίς να κουράζεται. Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του, όπου είχε πολλές νίκες, ποτέ δεν πλήγωσε τον αντίπαλο του, πιστεύοντας ότι, το να πληγώνεις στους αγώνες ήταν έλλειψη γενναιότητας.
Ο Μελαγκόμας κατά την διάρκεια του αγώνος απέφευγε με επιδεξιότητα τα κτυπήματα του αντιπάλου του, ο οποίος εξουθενωμένος και απελπισμένος, παραδίδονταν. Ο Μελαγκόμας πέθανε σε νεαρά ηλικία.



             
Α γ ώ ν ε ς   δ ρ ό μ ο υ   


Όρσιππος των Μεγάρων
O Όρσιππος από τα Μέγαρα, νικητής του αγώνος δρόμου το 720 π.Χ., διακρίθηκε σαν ο πρώτος Έλληνας που έτρεξε γυμνός στην Ολυμπία και τον επαίνεσαν για την πράξη του. Λέγεται πως έτσι άνοιξε τα σύνορα της πατρίδος του, ενώ οι εχθροί της προσπαθούσαν να τα μικρύνουν.

Λάδας του Άργους
Ο Λάδας του Άργους κέρδισε τον αγώνα του δολίχου το 460 π.Χ. Ήταν φημισμένος για το ελαφρύ του τρέξιμο. Λέγεται ότι τα πόδια του, δεν άφηναν αχνάρια στο έδαφος.

Λασθένης της Θήβας
Ο Λασθένης της Θήβας ήταν νικητής του δολίχου το 404 π.Χ. Ήταν επίσης ο νικητής του συναγωνισμού με άλογο δρόμου, τρέχοντας από την Κορώνεια έως την Θήβα.

Αγέας του Άργους
Ένας άλλος φημισμένος δρομέας ήταν ο Αγέας από το Άργος, ο οποίος κέρδισε στην Ολυμπία το 328 π.Χ. Αμέσως μετά την νίκη του, έτρεξε στο Άργος για να τους δώσει τα καλά νέα, χωρίς να σταματήσει πουθενά.

Λεωνίδας της Ρόδου
Ο Λεωνίδας της Ρόδου ήταν ο μόνος από τους αρχαίους Έλληνες αθλητές που κατόρθωσε να κερδίσει, σε τέσσαρες συνεχείς Ολυμπιάδες και στα τρία αγωνίσματα: τον δίαυλο, το στάδιο, και οπλίτη δρόμου (164/160/156/152 π.Χ.).


Ά λ λ α   α γ ω ν ί σ μ α τ α


Κυνίσκα της Σπάρτης
Η Κυνίσκα, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης Αρχίδαμου, ήταν η πρώτη γυναίκα που είχε εκτροφείο αλόγων και η πρώτη που κέρδισε δύο Ολυμπιακές νίκες στο Τέθριππο (396, 392 π.Χ.).

Ηρόδωρος των Μεγάρων
Ο Ηρόδωρος των Μεγάρων κέρδισε εννέα συνεχείς Ολυμπιάδες στο αγώνισμα της σάλπιγγας (328 - 296 π.Χ.). Ο Ηρόδωρος ήταν ένας άνδρας τεραστίων διαστάσεων και στην εκστρατεία του Δημήτριου Πολιορκητού εναντίον του Άργους, χρησιμοποίησε δύο σάλπιγγες συγχρόνως, εμψυχώνοντας τους στρατιώτες να νικήσουν.


Αλτήρας του Ακματίδου



 >>>  Πηγή: http://www.sikyon.com/Olympia/athletestories_gr.html  <<<